Το Ραδιόφωνο

"Άνοιξε το Ραδιόφωνο"-Ο Χ.Παπαμιχάλης επιλέγει μουσική για το κείμενο που έγραψε το Χαμένο Επεισόδιο by Toradiofono on Mixcloud

Άνοιξε το ραδιόφωνο, κάπως πρέπει να ελαττωθεί ο δρόμος.
Την τελευταία φορά που σε μέτρησαν ήσουν 1.43, αυτό θα φταίει που δεν μπορείς πια να ξαπλώσεις άνετα στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Πώς θα την βγάλεις τώρα όλη την διαδρομή, κοντά 400 χιλιόμετρα, τα πρώτα να στρώνονται μπροστά σας σαν λιωμένο βούτυρο, τα τελευταία κοφτά, απότομα, στροφή και παραζάλη, γκρεμός και λιοπύρι. Άνοιξε το ραδιόφωνο, όχι ειδήσεις όμως, μουσική, με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά κι εγώ σαν πόλη να αφήνομαι τη νύχτα του Σαββάτου. Δεν καταλαβαίνεις και πολλά, ακούς μόνο τις φωνές να τραγουδούν τις ζωές των άλλων, κανένας στίχος δεν έχει νόημα, βλέπεις το χέρι του να απλώνεται στο πόδι της, όλου του κόσμου οι Κυριακές λάμπουν στο πρόσωπό σου, εκείνη γελάει, δεν καταλαβαίνεις τι κάνουν, κοιτιούνται και κλείνουν τα παράθυρα για να ακούν καλύτερα.
Ανεβαίνετε το βουνό και αρχίζουν τα παράσιτα, δεν τους νοιάζει, τραγουδούν μόνοι τους, θα ανέβω και θα τραγουδήσω στο πιο ψηλότερο βουνό, εκεί που χάνεται το σήμα νικούν οι ανθρώπινες φωνές. Ανοίγουν πάλι τα παράθυρα, στροφή, δεν ακούς, οι σταθμοί μπερδεύονται, ένα μπουζούκι και ένα κλαρίνο, τραγουδούν εκείνοι για να χορέψεις εσύ.
Άνοιξε το ραδιόφωνο, κάπως πρέπει να ηττηθεί ο φόβος.
Στα 20 παλεύεις μόνος σε μια ξένη πόλη, ή θα την κατακτήσεις ή θα σε καταπιεί, η ημέρα είναι συνήθως πιο εύκολη, το στρίμωγμα αρχίζει τα μεσάνυχτα και τελειώνει την αυγή. Ποιος είναι αυτός, γιατί δεν κάνει εκπομπές όπως οι άλλοι, γιατί μπλέκει τραγούδια και λέξεις φτιάχνοντας ιστορίες, πού θέλει να φτάσει απόψε; 12 με 2 μια φωνή σου ψιθυρίζει στο αυτί τρόπους για να νικάς τον φόβο, καμιά φορά σε φέρνει γυμνό απέναντί του, δυο λέξεις και ένας στίχος, έτσι ήμουν πάντα, μένω εκτός, θυμάμαι ονόματα. Ξαπλωμένος στο κρεβάτι σχεδόν αγκαλιά με το ραδιόφωνο, οι νύχτες να φορτώνουν μουσική και οι μέρες να αδειάζουν ρίμες. Μελοδραματικά μετεφηβικά σκιρτήματα ψάχνουν ημιτελή στιχάκια για να γεμίσουν τους τοίχους της πόλης, μέχρι να έρθει αυτός ο μπλε χειμώνας, να ανάψει αυτά που έσβησε ο αιώνας.
Οι μελωδίες σε νανουρίζουν, αλλά πριν νικήσει ο ύπνος, νικάς εσύ, σηκώνεσαι, ανάβεις τα φώτα, πάλι χορός, διαφορετικός, σημασία δεν έχει ο ρυθμός, το μόνο που θέλεις είναι να βγεις στο μπαλκόνι και να φωνάξεις, με έναν άγριο περήφανο χορό, σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ.
Άνοιξε το ραδιόφωνο, κάπως πρέπει να γιγαντωθεί ο πόθος.
Ο πρώτος σου έρωτας είναι ερωτευμένος με τον Morrissey, καταλαβαίνεις πως πρέπει να τον πείσεις ότι είσαι εσύ αυτός που περίμενε, ότι δεν αρκεί να γίνεις sweet and tender hooligan, πρέπει να μείνεις εκεί μέχρι να σταματήσει να τραγουδάει το last night I dreamt that somebody loved me, πρέπει να μείνεις εκεί μέχρι να τον πείσεις ότι φεύγετε για του κόσμου την πιο νευρικιά διαδρομή. Οι μέρες πάλι απέναντι στις νύχτες, δαχτυλίδια που φοριούνται προσωρινά για να σκουριάσουν τελικά σε μια βελούδινη θήκη, ο έρωτας και ο πόλεμος σε αιώνια εναλλαγή, με το ίδιο μακό φύγαν μέρες κι εμείς και πάλι γυμνοί να ισορροπούμε τα σε θέλω με τα έχω κουραστεί.
Κι αν δεν τον έπεισες τελικά, δεν φταίνε τα τραγούδια που του αφιέρωσες, εκείνα που ακούγατε τυχαία ανεβαίνοντας την ανηφόρα για το σπίτι, ποτέ δεν φταίνε τα τραγούδια, είναι οι άνθρωποι που μένουν μικροί απέναντι στους πιο μεγάλους στίχους.
Άνοιξε το ραδιόφωνο, κάπως πρέπει να γεμίσει ο χώρος.
Γυρνάς στο σπίτι, οι τοίχοι φιλοξενούν μια μοναξιά που είναι μεγαλύτερή σου, έρχεται από παλιά, γεννήθηκε πριν από εσένα και θα ζήσει πολύ περισσότερο από εσένα, δεν είναι φάντασμα η μοναξιά, είναι ο μόνος συνομιλητής σου. Πατάς το κουμπί και της σιγοτραγουδάς τον μόνο στίχο που στάθηκε δίπλα σου όλα αυτά τα χρόνια, να ‘σαι μονάχος σου θα πει να είσαι αντρειωμένος, δεν σε νοιάζει πια το μελό, το δέχτηκες σαν τη μόνη αλήθεια. Χαμογελάς στη φωτεινή οθόνη, το ραδιόφωνο πια δεν χρειάζεται ερτζιανά κύματα, ταξιδεύει σε ΜΒ, απλώνεται σε 3G, καταλήγει σε ένα ζευγάρι ακουστικά που φτιάχτηκαν για να απομονώνεσαι.
Και σκέφτεσαι ότι τα χρόνια που πέρασαν θα ήταν λειψά αν δεν είχες τη μελωδία του Χατζιδάκι να υποδέχεται τα σύννεφα που έρχονται, αν δεν είχες την φωνή της Μοσχολιού να τραγουδά για τα δειλινά, αν δεν συνόδευαν οι Tindersticks το πάθος των νοικιασμένων δωματίων, αν τελικά δεν είχες ως σταθερή συντροφιά στα αυτιά σου, μέρα νύχτα, τις ραδιοφωνικές φωνές που χωρίς να το ξέρουν, σε έσπρωξαν να κάνεις ένα βήμα παραπάνω.
Άνοιξε το ραδιόφωνο, κάπως πρέπει να νικήσει ο μόνος.